สันดานนายทุน

“แพงจนหูฉี่ ของดีๆก็น่าจะแพง ของเหี่ยวเหี่ยวแห้งแห้ง โอ้ย..ทำไมมันแพงเสียจัง”

ยกทัพกันมาเต็มคาราเบล สมาพันธ์สมานฉันท์แรงงานไทย(สสรท.) และ สมาพันธ์แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ (สรส.) มากันพึ่บพั่บ เต็มกระทรวงแรงงานไปหมด เพื่อให้กำลังใจ“พิพัฒน์ รัชกิจประการ” ผู้เป็น“จับกัง๑”แห่งกระทรวง

การมาของ “นักรบผู้ขายแรงงาน” เพื่อสนับสนุน“การขึ้นค่าข้างขั้นต่ำ ๔๐๐ บาท เท่ากันหมด ทั่วทั้งประเทศ”

นำ“ของกิน-ของใช้” ปัจจัยประจำวันมาเป็น“หลักฐาน” ให้แน่แก่ใจ การ“ขึ้นค่าแรง ๔๐๐ บาท” สมด้วยเหตุผล

ครก-สากกะเบือ ปรับราคาขึ้นไปอย่างเหลือเชื่อ ตั้ง ๔๐๐ บาท น้ำมัน ๙๐ บาท ไก่ ๔๕ บาท ใจแทบขาดเกือบหมดค่าแรง ไปแล้ว ๑ วัน

อาหารคนจน“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” ๗ บาท ทะยานขึ้นไม่มีอีร้า-ค่าอีรม ผัก ๒๐ บาท ได้มาไม่กี่ต้น-ปล้นเงินในกระเป๋าแทบฉีก ทุกอย่างพากัน“เด้งกระโดด” ขึ้นราคากันอย่างไม่ไหวหน้า

“สะท้อน”ให้เห็นว่า “แรงงานไทย”ก็แค่“หาเช้า-กินค่ำ” พอแค่ยาไส้กันไปวันๆ ไม่มี“เงินเก็บ”ที่จะ“สร้างเนื้อ-สร้างตัว” ที่จะ“ลืมตา-อ้าปาก”เหมือนกับ“นายทุน” เขาพากัน..“ร่ำรวย” มั่งมี-ศรีสุข ใช้เงินจาก“แรงงานขั้นค่ำ” ก้าวขึ้นเป็น“โคตรเศรษฐี”ของประเทศอย่างไม่ยากเย็น

แต่กลับเป็น“นายทุน-ขี้งก-ขี้เหนียว” ละโมบ-โลภมาก คิดแสวงหาแต่“ผลกำไร”เข้ากระเป๋าตัวเองเท่านั้น ไม่มีหัวอก-หัวใจ ที่จะ“แบ่งผลกำไร”คืนกลับมาให้“แรงงาน”เขาได้เติบกล้า-ขึ้นมาบ้าง

เป็นคือ..“ความจริง-ที่ไม่อิงนิยาย” นี่แหละ“สันดานนายทุนตัวร้าย”

“แรงงานขั้นต่ำ”เขาสู้ทำงานอย่างหนัก หวังว่าวันข้างหน้าจะลุกขึ้นยืน เพื่อมี“ทุน”ในการ“ยืนหยัด”พ้นความยากไร้ แต่ก็ถูก“นายทุน” พากัน“กดหัว”สร้างคำเท็จ ว่าขึ้น“ค่าแรง ๔๐๐ บาท” โรงงาน-โรงแรม ต้องเจ๊ง

แต่ที่เห็น เป็นเช่นนั้นหรือไม่?.. มีแต่“นายทุน”ขยายโรงงาน ขยายโรงแรม “สร้างอาณาจักร”ขึ้นมาเป็นปึกแผ่น

อยากบอกกับ“นายทุน” หัวใจท่านทำด้วยอะไร ถึงได้“หินชาติ-โหดเหี้ยม”เช่นนี้ “ค้านค่าแรง” ไร้คุณธรรมสุดๆ วันๆท่านกอบโกยโดยไม่คิดถึง“แรงงาน” ที่ทำกันอย่างขยันขันแข็งเลยนะ

รู้ไหม..“สองมือคนจนเขาทนเพื่อท่าน เพื่อหวังว่าชีวิตเขาจะดีขึ้นสักวัน เขาสู้เดินทางมาขายแรงงาน แต่นายทุนก็ดับฝัน ไม่ให้เขาลุกขึ้นยืนได้”

อย่าลืมว่า “รัฐบาลนิด” เศรษฐา ทวีสิน นายกรัฐมนตรี และ“พรรคร่วมรัฐบาล” ได้สร้าง“แรงซื้อ”ให้เกิดขึ้นครั้งใหญ่ มี“การจูน” สร้างวงรอบเศรษฐกิจ กันขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง เพื่อให้เศรษฐกิจดี มีการใช้จ่ายที่คล่องตัวกว่าเดิม

เห็นได้จาก “เทศกาลสงกรานต์” ที่นายทุนผู้ผลิต“ฟันกำไร”กันไปอย่างท่วมตัว “ธุรกิจโรงแรม” มีการจับจอง-ห้องพักเต็มไปทั่วบ้าน-ทั่วเมือง “เจ้าของแบรนด์”ทุกท่านต่าง“รับทรัพย์”กันกระเป๋าตุงแทบฉีก

แต่ “ผู้ขายแรงงาน” เขาเหนื่อยมากกว่าเดิม แต่ได้“เงิน”คงเดิม

ช่างไม่มี“สินน้ำใจ” รวยขึ้นอีกหลายสิบเท่าด้วยหยาดเหงื่อแรงงานของคนที่กินค่าแรงขั้นต่ำ

มันเกินกับความเป็นจริงที่ไหน ค่าแรง“๔๐๐ บาท” เป็น“มาตรฐานกับโลกปัจจุบัน”ที่ค่าเงินสูงขึ้น บางแห่งสมควรขึ้นไปถึง“๗๑๒ บาท” แต่“แรงงาน”มี “อะลุ้ม-อล่วย” เอาแค่“๔๙๒ บาท” นี่คือน้ำใจคนจน

ส่วน“เจ้าของธุรกิจ” ไม่คิดเห็นใจใครทั้งสิ้น อ้างอย่าง“หน้ามืด-ตามัว” ถ้าขึ้นค่าแรง“ธุรกิจต้องเจ๊ง”

มันจะ“เจ๊งได้อย่างไร” เมื่อ“รัฐบาลเศรษฐา”สร้างเศรษฐกิจให้“หลุดจากคอขวด” มีการจ้างงานใช้เงินมากขึ้นเป็นทวีคูณ

“คนจน”เขาขายแรงงาน “เพื่อหวังอนาคต”

นายทุนค้าน และขวางได้-ขวางดี.. “ธุรกิจท่านสมควรป่นปี้” เมื่อไม่มีใครอยากทำงานด้วย

“กะพรุนไฟ”